ජාතියෙන් මාරු උනු අපේ ළමයි...

ඔන්න මේ අවූරුද්දට ලියන පලවෙනි ලිපිය ලියන්නයි යන්නේ, මේක කතාවකට වඩා මම දැකපු අහපු දේවල් එක්ක මට හිතෙන දේ තමා මෙකේ ලියන්න හිතුවේ,කෙලින්ම මාතෘකාවට එන්නම්, මම ලියන්න යන්නේ මේ රටවල දෙමවුපියන් එක්ක ඇති දැඩි වෙන අපේ රටේ දරුවෝ ගැන,ඒ කියන්නේ හදාගන්න ගෙනාපු ළමයි,ඉතාලියෙට වඩා වැඩි පුර එහෙම ළමයිව මම ස්විඩනයේදි දැක්කා,ඉතාලියෙත් නැතුව නෙමේ,සාපේක්ශව මෙහෙ වැඩී,
හැබැයි ඉතින් ගොඩක් අය අපේ ළමයිව මෙහෙම පිටරටවලට දෙන එකට නම් කැමති නෑ,මේ ලගදිත් මම ලංකාවේ පත්තරේක දැක්කා මොකද්ද නීතියක් ගෙනල්ලා,,ඒ එක්කම තදටම ළමා නිවාස ප්‍රශ්නයකුත් ගියා,අපේ බ්ලොග්කරුවොත් ඔය ගැන නොයෙක් නොයෙක් කතා කිවුවා, බහුතරය කැමති නෑ කොහොමත්, ඒත් ඉතින් මේ ළමයි ගොඩක්ම ළමා නිවාස වල හිටිය අය නැත්නම් කාගෙන් හරි අනාථ උනු මවකගේ දරුවෙක්,සිංහලෙන්ම කිවුවොත් අවජාතක දරුවෙක්, ඇත්තම කිවුවොත් මම නම් කැමති මේ වගේ දරුවන්ව හදාගන්න මෙහෙම දෙන එකට,මොන රටක හරි ඒ ළමයිට දෙමවුපියෙක් ලැබෙනවා නම් එයාලට හොද ආරක්ශාවක් ලැබෙනවා නම් එච්චරයි නේ වෙන්න ඕනා.
ඒත් අපේ මිනිස්සු මේකට ගොඩක්ම කැමති නැත්තේ ඇයි කියන්න මට තේරෙන්නේ නෑ,සමහර අය කියන්නේ ආ ඒ ළමයිව ගෙනියන්නේ ශරීර අවයව ගන්න,ඕනා බූරුවෙක්ට තේරෙනවා ඒ වැඩේ ලේසියකින් කරන්න පුලුවන් දෙයක් නෙමේ කියලා, අනික මම පුද්ගලිකවම දන්නවා මේ ළමයිව ලේසියකින් එහෙම හදාගන්න ඕනා කිවුවට එහෙම ගේන්න බෑ කියලා,ඒකට මේ රටවලින් අවසරේ ගන්න ඕනා මුලින්ම,ඒකත් පොඩි දෙයක් නෙමේ,පස්සේ ලංකාවෙන් ළමයෙක් හම්බුනාට හොරෙන් ගේන්න බෑ කොහොමත් උසාවි මාරගයෙන් ඒක වෙන්නේ,දින කීඉපයක්ම උසාවි වල රස්තියාදු වෙන්න ඕනා, ඒකෙන් පේන්නේ මේ රටවලින් එහෙම ළමයෙක් ගන්න යන්නේ දරුවෙක් ඕනා හින්දමයි කියලා.
ඔය ළමා නිවාස වලට අලුත් නමක් ආවා මේ ළගදි උනු ප්‍රශ්නෙත් එක්කලා ඒක තමා බේබි පාම්,ඒක නිකන් හරියට අර බ්‍රොයිලර් කුකුල්ලු ඇති කරනවා වගේ දෙයක් ඒකෙන් අපේ රටේ මිනිස්සු ඇගෙව්වේ, ළමයි ඇති කරලා රට පටවන්න කියලා,ඕකෙන් ඇත්තටම පොඩියට ආගම් ප්‍රශ්නයක් එලියට දැම්මේ,ඇත්තටම එතනින් උනේ අනාථ උනු අම්මලාව බබාලා හම්බෙනකන් එතන තියන් ඉදලා එයාලට ‍රැකවරනය දුන්නු එක,තාත්තෙක් නැති දරුවෙක් එක්ක ඒ අම්මලාට කීයකටවත් අපේ සමාජේ ජීවත් වෙන්න බෑ, තාත්තෙක් නැති දරුවෙක් ආවේ ඇයි කියන එක වෙනම ප්‍රශ්නයක්, මේ වෙද්දි ළමා නිවාස වල තදබදය ගොඩක් තියනවා,මොකද මම ළමා නිවාස කීපයකටම ගිහින් ඒක ඇස් දෙකෙන් දැක්ක නිසා,ඒක ඇත්තටම ලොකු ප්‍රශ්නයක් අපේ රටේ තියන,මිනිස්සු වැඩිය කතානොකරන ප්‍රශ්නයක්,
සමහරවිට ඒ අම්මලා හිතකින් නෙමේ නේ එහෙම ළමයිව ළමා නිවාසෙකට දෙන්නේ,නැත්නම් එහෙම ලංකාවේ හෝ පිටරටක කෙනෙක්ට හදාගන්න දෙන්නේ, අපේ සමාජේ එහෙම දරුවෙක්ව හදාගන්න බැ කීයකටවත්,නින්දා අපහස ගැන කියන්න දෙයක් නැ නේ,ඒ වගේම ලංකාවේ කවුරුහරි එහෙම දරුවෙක්ව හදා ගත්තත් ඒ ළමයට හරි වෙලාවක් බලල කියන්න බලන් ඉන්නේ උබ හදාගන්න ගත්ත එකෙක්,ඔය ඉන්නේ උබේ අම්මයි තාත්තයි නෙමේ කියලා, ඒ ළමයව කොච්චර හොදට හදාගත්තත් මිනිස්සු බලන්නේ ඒ ළමයට අවජාතකයා කියන නම දෙන්නමයි. අපි උනත් ස්කෝලේ එහෙම ළමයෙක් හිටියත් මූනටම නැති උනාට හොරෙන් වෙන එකෙක්ට හරි කියනවා අරූ බන් හදාගන්න ගත්ත එකෙක් කියලා මට ආරංචි උනා කියලා. ඒකයි අපේ රටේ හැටි.
මේ ළගදී මම අපූරු දෙයක් දැක්කා,එහෙම හදගන්න ගෙනාපු ආබාධිත ගැණු ළමයෙක්.දැන් නම් අවුරුදු 30ක් විතර ඇවිදින්න බැරි කෙනෙක් අත දරුවෙක් විදිහට එයාව ගෙනල්ලා තියෙන්නේ,ලංකාවේ මිනිස්සු එක්ක ආශ්‍රය කරන්න කැමති කියලා එයා එනවා අදුනගන්න, එතන විශේසත්වය ඒ දෙමව්පියෝ මේ දරුවට ඇවිදින්න බැරි බව දැනගෙනමයි ලංකාවෙන් ගෙනල්ල තියෙන්නේ,ඇත්තටම මොන තරම් ලොකු පිනක්ද ඒක,,සමහරවිට ඒ ළමයා මොනතරම් දුක් විදීද ලංකාවේ හිටියා නම ආබාධිතයෙක් විදිහට,ළමා නිවාසෙක ඉදලා තියෙන්නේ,අද එයාටම වෙන් උනු සේවකයෙක් ඉන්නවා,හොදට ඉගෙනගෙන තියනවා, ‍රැකියාවක් කරනවා එහෙම ඉදගෙනත්.
ඔහොම හදාගන්න ගෙනාපු කීප දෙනෙක් ගැනම තොරතුරු මම දන්නවා,කීප දෙනෙක් එක්කම කතා බහ කරලා තියනවා,කොහොමහරි එක්කෙනෙක් මට කිවුවා එයා ගියාලු අම්මව හොයාගෙන,කොහොමහරි හොයලා හොයලා හම්බවෙලා,එත් එයා කියනවා ඒ අම්මා කැමති උනේ නැලු ආයේ එයාගේ දරුවෙක් විදිහට පිලිගන්න,මොකද ඒ වෙද්දි ඒ අම්මා වෙනම පවුල් ජීවිතයක් ගත කරන කෙනෙක්,ඉතින් එයා ආයේ ආවලු ඒ අම්මව අමතකම කරලා,එයා කියන්නේ එයාගේ හදාගත්තු අම්මල ලගටම ආවලු ආයේ යන්නේ නෑලු අර අම්මව බලන්න,හැබැයි එයා හිටිය ළම නිවාසෙට තාමත් උදව් කරනවලු.එයාගේ තාත්තා ගැන නම් කිසිම දෙයක් දන්නේ නෑලු.
කාලෙකට ඉස්සල්ල මරු දෙයක් දැක්ක,ලංකාවෙදිම,කොහොමහරි ඔහොම නිව්න් සහෝදරයෝ දෙන්නෙක්ව හදාගන්න දීලා සුදු ජෝඩුවකට එයාලා නම් ළමා නිවාසෙක නෙමේ හරි දුප්පත් පවුලක ,එයාලට තව සහෝදරයෝ ඉන්නවා ලංකාවේ පවුලේ,ඉති අර සුදු ජෝඩුව හැම අවුරුදු 2ට සැරයක්ම අර ලමයි දෙන්නව අරගෙන ලංකාවට එනවලු,ඒ එද්දි අර පවුලේ අය ඉන්නේ උළු මෝලක වැඩ කරන ගමන්,ඉතින් අර ජෝඩුව මෙයාලට ගෙයක් කුළියට අරගෙන දීල ඒකට උවමනා දේවල් අරන් දීලා ආයේ යනවලු,මේ මිනිස්සු මොකද කරන්නේ අර මිනිස්සු ගිය ගමන් තියන බඩු ටිකෙන් ටික විකුනනව,අන්තිමට ගෙවල් අයිති කාරයට කන් කෙදිරි ගාල අවුරුදු 2ටම දීපු ගෙවල් කුලියත් අරගෙන කොහෙ හරි උළු මෝලකට ආයේ යනවලු,අර සුදු ජෝඩුව ආයේ අවුරුදු 2න් එනවලු,එයලට ළමයිව ගන්න උදව් කරපු කෙනා ලව්ව ආයේ අර පවුලේ අයව හොයාගෙන අර වගේම කරනවලු,ඔහොම කීපසැරයක්ම කරලා බැරිම තැන අර සුදු ජෝඩුව දැන් එන්නෙම නෑලු.
ඇත්තටම මේ වගේ ළමයි ළමා නිවාසෙකට ජීවත් වෙනවට අඩුම ගානේ පිටරටකින් හරි එයාලට දෙමවුපියෝ ලබෙනවා කියන්නේ කොච්චර ලොකු දෙයක්ද,අපිට අපෙ දෙමවුපියෝ නැතුව ගියෝත් කොච්චර දැනෙනවද,එහෙම බලද්දි අර ළමා නිවාස වල ජීවත් වෙන දරුවන්ගේ මානසික මට්ටම කොහොම ඇත්ද. පොඩ්ඩක් හදවතින් අහලා බලන්න ඒ වගේ ළමයිට කොහෙන් හරි අම්මෙක් තාත්තෙක් ලැබෙනවා නම් කොච්චර දෙයක්ද කියලා.
ලස්සන ගීයක් තියනවා සන්ප්ලවර් ගායක නෙල්සන් වාස් ගායනා කරන පොඩ්ඩක් අහලා බලලම යන්න...